|
|
|
|
07 december 2021 |
         
|
Kerstmis (3 november 2021) Kerstmis Top 10 van vandaag (Spotify).
YouTube (25 januari 2021) Mooi compliment van Ian Walker van de Melanie Safka Appreciation Society naar aanleiding van de onlangs verschenen video voor ‘Misschien was ik (een golfbal)’.
Heemskerkse Courant (17 januari 2021)
IJmond Pop (8 april 2020)
Google (6 februari 2020)
Drimble (1 februari 2020)
Wikipedia (25 april 2019)
Spotify for Artists (4 januari 2019)
Nieuwsblad De Kennemer (19 december 2018)
Apple Music (17 november 2018)
Heemskerkse Courant (23 augustus 2018) Een aantal regionale tekstschrijvers en muzikanten, waaronder De Kleine Verleiding, is door het Kennemer Delta Collectief uitgenodigd om een bijdrage te leveren voor deze CD.
Noordhollands Dagblad (11 augustus 2018) "100 Jaar Hoogovens" is de nieuwe verzamel-cd van regiochroniqueur Jan Schrama rondom de jubilerende Hoogovens. De Kleine Verleiding maakt daar deel van uit met het nummer “Ondanks de rook (van de Hoogovens)” uit 1992.
HearNow (18 februari 2018)
Two tracks recorded in 1992 for the IJmond Pop CD “De Kleine Verleiding” is originally the band of the Teerenstra brothers, and was formed in 1982. The roots are found in the old Dutch blues/rock tradition. In the beginning of 1992, after "De Kleine Verleiding" had spent a number of years as a rock & roll cover band, recordings were made in the original line-up (Sjoerd, Willem and Jan, together with John Rijs) for the IJmond Pop CD project. The fact that both songs never made that CD did not matter anymore. The renewed experience with writing, playing and recording new songs, did provide the long-awaited sequel to the musical trip, with which "De Kleine Verleiding" had already started in 1982.
Nieuwsblad De Kennemer (25 oktober 2017)
Original Tapes (17 oktober 2017)
© De Kleine Verleiding
HearNow (2 oktober 2017)
Muziekweb (3 juli 2017)
HearNow (6 mei 2017)
Rock song in the Dutch language. “De Kleine Verleiding” is originally the band of the Teerenstra brothers, and was formed in 1982. The roots are found in the old Dutch blues/rock tradition. During June 1997 the group made a start with their long awaited first album, which was recorded in the Beaufort Studio, under supervision of Han Swagerman. The title less album, that was released in May 2000 was received very well by the music press, which resulted in the interest of record companies. During the next period (2000-2003), again together with Han Swagerman, the group made recordings for their second album (Overwinningsdag) which was released in June 2003. When the coorporation of the three brothers came to an end in 2004, Jan Teerenstra decided to go on all by himself. In 2006 he released a new “Kleine Verleiding” album called “Residu”, followed by “Verhalen Uit De Stad” in 2016. In the beginning of 2017 a mix of “Laat Het Los” (from the second album “Overwinningssdag”), regarded as lost, showed up unexpectedly. Due to populair demand, this version is yet added to the catalogue of "De Kleine Verleiding".
CD Baby (5 mei 2017)
Noordhollands Dagblad (8 december 2016)
DOOR TON DE LANGE Laat het weer eens kerstmis zijn, zoals het is bedoeld; met alleen maar blije mensen en de vrede weer als doel. Dat zingt Jan Teerenstra (57) op zijn eigen kerstsingle. De Heemskerker brengt “Kerstmis (zoals het is geweest)” op 9 december uit. Het komt voort uit een oproep van het programma “Donkey Pop” van Radio Heemskerk. De inzendingen van lokale bands en musici zijn op 19 december te horen in de kerstspecial van die omroep. Herhalingen van ”Donkey Pop” zijn ook te horen op Radio Beverwijk. Eerder dit jaar verscheen al “Verhalen uit de stad”. Met dit vierde album van De Kleine Vereleiding werd tien jaar stilte verbroken. Deze vijfmansband in de IJmondse bluesrocktraditie stopte in 2004 – na 22 jaar – en bestond uit onder anderen Jan, Willem (gitaar) en Sjoerd Teerenstra (zang). Multi-instrumentalist Jan ging alleen door, onder dezelfde bandnaam. Het muzikale heeft hij ook van zijn vader. “Ik zal nooit vergeten hoe hij voor het slapen gaan altijd even op de accordeon speelde, bekende volkse liedjes zoals “Zeeman oh zeeman” en “De klok van Arnemuiden”. Hij is zijn vader “erg dankbaar” dat hij vanaf zijn zesde twaalf jaar lang veel plezier had op de – inmiddels wegbezuinigde – Muziekschool Heemskerk. Naast zijn werk als elektrotechnicus bij Tata Steel in IJmuiden bivakkeert Teerenstra bij voorkeur in zijn eigen studio. Daar neemt hij zelf op, spelend op instrumenten als drumstel, bas (slide)gitaar en mondharmonica. De oproep op de radio was voor hem “net dat extra zetje dat ik nodig had” . Vervolgens kwamen muziek en tekst voor een eigen kerstsingle bijna als vanzelf. “Het gaat over kinderen van ruziënde ouders, ze verlangen naar een normale gezellige kerst”. De single komt niet fysiek uit en zal voor 0,99 eurocent te downloaden zijn via iTunes en Spotify.
Nieuwsblad De Kennemer (7 december 2016)
Amazon.com (3 december 2016)
Rippletunes (12 september 2016)
Albumreleases (29 mei 2016)
CD Baby (21 mei 2016)
HearNow (20 mei 2016)
Dichtbij (20 mei 2016)
Noordhollands Dagblad (19 mei 2016)
Purmerend Vandaag (19 mei 2016)
Nieuwsblad De Kennemer (18 mei 2016)
Marktplaats (30 april 2016)
Amazon.com (20 april 2016)
CD Baby (26 februari 2016)
Mega Media (25 november 2015)
Overwinningsdag (juli 2015)
© De Kleine Verleiding
iTunes (15 juni 2015)
De Kleine Verleiding op z'n Russisch (3 april 2015)
De plaat en zijn verhaal... (17 augustus 2014)
HEEMSKERK - Halverwege de jaren 90 had De kleine Verleiding eindelijk de vorm gevonden, waar het al een tijdje op zoek naar was. Na de opportunistische, punkachtige beginperiode en het popachtige vervolg, waarmee de tweede bezetting in de tweede helft van de jaren 80 aan de slag was gegaan, had de band zich na een rustperiode doorontwikkeld tot een Nederlandstalige pop/rockband met duidelijke ambities. Rond 1997, toen de laatste en vierde bezetting definitief vormen had aangenomen, besloot de band dat de tijd rijp was voor het uitbrengen van een eerste album. Vanwege de goede reputatie en de herkenbare, volle, smeuïge sound, werd er, voor wat betreft de opnamelocatie, unaniem gekozen voor de volledig analoge Beaufort Studio van Han Swagerman. Verdeeld over vier sessies zouden daar vanaf 1997 tot aan 2000 in totaal dertien nummers worden vastgelegd. De keuzes, voor wat betreft het op te nemen materiaal, waren in principe eenvoudig; na de geregelde optredens en de vele jaren van eindeloos repeteren, hadden een aantal nummers zich inmiddels duidelijk geprofileerd. De opnamesessies zelf verliepen stuk voor stuk voorspoedig en als gevolg van de goede contacten van Han Swagerman met de muziekwereld, duurde het niet lang voordat de band door een platenmaatschappij werd benaderd. Net als de band zelf was men erg overtuigd geraakt van de potentie en de kwaliteit van het materiaal en men wilde het aankomende album maar al te graag integraal uitbrengen. Dat het uiteindelijk toch nooit zo ver is gekomen, mag nog steeds als een groot raadsel worden beschouwd. Het weerhield de band er destijds in ieder geval niet van om het album, alsnog zelf, in eigen beheer uit te brengen. Nu, al die jaren later, komt het titelloze debuutalbum nog steeds even overtuigend over als in 2000, toen het net uitgebracht werd. De frontcover toont ons een paar ranke vrouwenbenen geflankeerd door een gevallen of weggeworpen speelgoedpop. Het zou mogelijk een verwijzing kunnen zijn naar de hoofdpersoon in de titelsong, waar een meisje afscheid heeft genomen van haar jeugd, maar de afbeelding zou ook zomaar synoniem kunnen staan voor de ontwikkeling die de band op dat moment zelf had meegemaakt, van rauwe rock naar het meer volwassen pop/rock genre. Terugluisterend wordt de typische Beaufort-sound meteen blootgelegd in het openingsnummer “De Kleine Verleiding”. Vanaf het gesproken intro (Julia Roberts en Richard Gere in “Pretty Woman”) dendert het nummer vol en krachtig voort. De elkaar opjagende gitaren gaan vergezeld van een repeterende pianorif, uiterst krachtige drumslagen, melotronachtige strijkers en een jankende mondharmonica. De tekst lijkt over een gewoon hoertje te gaan, maar met name het middenstuk, waarbij een slidegitaar, vergezeld van een xylofoon, voor een onverwachte melancholische wending zorgt, maakt al snel duidelijk dat we hier met een heel speciale dame te maken hebben. “Wat ik bedoel” is een mid-tempo song, die, gedragen door bijna klassieke pianoklanken en een hammond, het onvermogen om op de juiste wijze te communiceren blootlegt, een thema waar De Kleine Verleiding in de loop van hun carrière vaker op terug zou komen. Via ”Liever arm”, waarin het simpele geluk van een anarchistische dame, begeleid door een krachtige gitaarrif en uitbundige percussie, bezongen wordt en “Examen”, een meer dan goed rocknummer, dat tekstueel niet zou misstaan op een van de betere “Kinderen Voor Kinderen” albums, komen we aan bij een van de absolute prijsnummers van het album, namelijk “Hart”. Uitgebracht op single zou dit kunststukje zondermeer tot een hitnotering hebben geleid. Sjoerd, nog nauwelijks hersteld van zijn eigen, net beëindigde relatie, gooit zijn hele ziel en zaligheid in de vertolking van deze gebroken hart ballade, die een ongekende mooie opbouw kent. Men moet wel haast gevoelloos zijn om zich niet te laten meeslepen in dit verhaal over de plotsklaps verdwenen liefde. Toegegeven: hoewel niet veel, kent het album ook wat mindere fases. Via het sfeervolle moordverhaal van “Geen leven” en het zeer aanstekelijke “Pijn in m’n hart” komen we uiteindelijk terecht bij “Ook morgen”, een liefdeslied uit de eerste sessie van 1997. En hoewel het nummer in principe dezelfde krachtige opbouw kent als “Hart” en in het live circuit al uitermate was beproefd, komt de gewenste emotie in deze opname nauwelijks uit de verf. Dit is vooral te wijten aan het feit dat De Kleine Verleiding in de eerste sessie, volledig tegen het advies van Han Swagerman in, perse wilde vasthouden aan de spoor voor spoor opnamemethode, in plaats van het gezamenlijk inspelen van de basis. Het koele, neutrale eindresultaat mist hierdoor de spelbeleving dat juist zo’n nummer als dit, met een sterk opbouwende structuur, nodig heeft. De band zou deze methode in de volgende opnamesessies ook nooit meer toepassen. Het volgende nummer “New York City” maakt alles weer helemaal goed. Het opstandige, rauwe nummer, dat verhaalt over de verveling in een uiterst saai provinciestadje, komt na de bigband-klanken van “New York, New York” bijna als een raket op topsnelheid. Het uiterst herkenbare gitaarrifje, ondersteund door een opzwepende ritmegitaar, de beheerste pianoakkoorden en de sterk verhalende wijze waarop letterlijk en figuurlijk over de “vlucht” wordt verteld, doen hun werk goed. Het refrein laat niets te raden over: “Ik vertrek naar New York City, plaats van sensatie en geweld, waar alles bruist van het leven en waar best nog wel wat plaats is voor een held. Als halverwege de song het vliegtuig aan de oren voorbij trekt, wil je maar één ding: meevluchten! Na het waarschuwende “Lafaard” dat zich vrijwel op dezelfde snelheid voltrekt als “New York City”, volgt verrassend genoeg een korte akoestische versie van het openingsnummer “De Kleine Verleiding”. De sentimentele, rokerige sfeer, die bereikt wordt door de zang alleen van pianobegeleiding te voorzien, geeft het nummer een totaal andere wending. Je waant jezelf in een nachtclub, waarin je langzamerhand, overigens tegen beter weten in, verliefd wordt op die ene stille, mysterieuze prostituee. “Veel te vroeg” is een uiterst sfeervol afscheidslied, dat in voorgaande jaren ongewild zijn weg naar enkele uitvaartcentra gevonden heeft. Vanuit een akoestische setting, waarbij een dobro, een akoestische gitaar, ritme-instrumenten en een trage basrif de basis leggen voor de broeierige zangpartij, wordt er, via de opzwepende driestemmige refreinen, langzaam naar het hoogtepunt toegewerkt. De eeuwig durende fade-out, een trucje dat ook al door The Beatles met het nummer “Hey Jude” was beproefd, in dit geval met een driekoppig dameskoor uitgevoerd, geeft het nummer haast iets sacraals. Een mooi en sfeervol einde van een sterke debuutplaat zou je denken. Net als de luisteraar wil opstaan om het album te verversen, start de hidden track “Spijt” met een luidruchtig gitaarintro. Hoewel ook dit nummer, als gevolg van de spoor voor spoor methode van de eerste sessie, vergeleken met de andere nummers wat aan levendigheid heeft ingeboet en soms zelfs de neiging heeft om wat houterig te klinken, werkt het quickstepachtige ritme, gecombineerd met de hand-claps en de licht ontstemde akoestische gitaar in het brugstuk toch erg aanstekelijk. “Als de rook verdwenen is, zie je wat er over is en wat overblijft is dat gevoel van spijt”. Maar weinig mensen zullen spijt gehad hebben van de aanschaf van deze plaat. De Kleine Verleiding - De kleine verleiding (2000) Sjoerd Teerenstra - zang / Jörgen Al - gitaar / Willem Teerenstra - gitaar, mandoline / Jan Teerenstra - basgitaar, toetsen, mondharmonica, zang / Henk Zwagerman - drums, percussie / Gast: Deborah Beem - koor / Productie: De Kleine Verleiding & Han Swagerman / Opname: Han Swagerman in de Beaufort Studio, Bovenkarspel / Mastering: Cut 'n' Clear Music, Amsterdam / Muziek en Tekst: Jan Teerenstra © De Kleine Verleiding
Noordhollands Dagblad (14 maart 2014)
Noordhollands Dagblad (24 december 2012)
Noordhollands Dagblad (9 december 2012)
YouTube (mei 2012)
Fonos-label (januari 2011)
Amazon (november 2010)
IJmond Pop (november 2009)
HearNow (18 juli 2008)
MusicFan.fm (juli 2008)
Popencyclopedie (maart 2008)
MySpace (november 2007)
Stemlijst Lowlands Top 25 (augustus 2007)
De Ultieme Top 40 (juli 2007)
Ongekend Talent (juni 2007)
Fonos Charts (mei 2007)
FRET Magazine (mei 2007)
Fonos Charts (april 2007)
Fonos Charts (maart 2007)
Focus IJmuiden (maart 2007)
Radio Beverwijk (18 maart 2007)
Fonos Charts (februari 2007)
Noordhollands Dagblad (8 maart 2007)
DOOR MILO LAMBERS HEEMSKERK - Jan Teerenstra komt uit een muzikaal gezin. Als kind werd hij 's avonds niet voorgelezen, maar in slaap gewiegd door pa's accordeonspel. Begin jaren '80 richtte hij met zijn twee broers De Kleine Verleiding op. Na meer dan twintig mooie jaren bleef de bassist alleen achter. In 2004 besloot hij solo door te gaan, wat leidde tot de nieuwe cd 'Residu'. De Kleine Verleiding kende diverse bezettingen voordat in 2000 in eigen beheer het debuutalbum werd uitgebracht. Ondanks vele optredens in den lande kwam het nooit tot een platendeal. Ook daarom stopte de band drie jaar geleden. Teerenstra besloot al snel dat hij toch met De Kleine Verleiding verder wilde gaan: "Ik kon natuurlijk nieuwe muzikanten zoeken, maar het was altijd al een droom van me geweest om een solo-album op te nemen." Dus haalde hij al zijn instrumenten van zolder en bouwde een kamer in zijn huis om tot eenvoudige studio. Dit gaf hem de gelegenheid om rustig aan tien nieuwe nummers te werken. Die zijn te typeren als eerlijke, melancholieke pop/rock. "Liedjes onstaan bij mij altijd heel spontaan. Ik denk een liedje eerst helemaal uit in m'n hoofd, voordat ik het op gitaar begin te spelen. Omdat ik thuis opnam, had ik ook alle tijd om te experimenteren met verschillende effecten." Teerenstra was altijd al de vaste songwriter van de groep geweest. Voor 'Residu' nam hij voor het eerst ook de voordracht van zijn eigen Nederlandstalige teksten voor zijn rekening. "In het begin was dat even spannend, maar ik vond het wel heel leuk." Het Fonos-label, voornamelijk heruitgever van Nederlandse platen op cd en sinds enkele jaren ook van nieuwe albums, ging de deal aan. "Zij maakten een goede indruk op mij en daarom heb ik besloten om met hen in zee te gaan." De titel 'Residu' betekent overblijfsel. "Met dit album wil ik laten horen wat er van De Kleine Verleiding is overgebleven. De eerste reacties zijn lovend." Niet gelikt "Omdat ik alles in een eenvoudige studio heb opgenomen klinkt het niet te gelikt. Dat spreekt mensen waarschijnlijk wel aan. Waar sommige luisteraars wel aan moeten wennen is het melancholische karakter van de cd." Jan geeft toe dat hij daar bewust voor gekozen heeft. "Maar ik denk dat je tussen de regels door ook een positieve boodschap terugvindt. Ook in het artwork van de cd zie je dit thema terug." Hij is zelf erg te spreken over het eindresultaat. Nadat hij de afgelopen twee jaar uitsluitend alleen heeft gewerkt wil Teerenstra weer live spelen. "Dat blijft toch het mooiste." Binnenkort verschijnen de eerste recensies. "Als die goed zijn krijg ik misschien de kans om de nummers van het album live te spelen. Ik heb ook al een aantal muzikanten gevonden die daar graag aan mee willen werken." Voorlopig is hij nog druk bezig met de promotie van zijn album en wacht hij met spanning op verdere reacties. Hij heeft in ieder geval wel bewezen dat je niet per se een hele band nodig hebt om een verdienstelijk album af te leveren.
Fonos Charts (januari 2007)
Nieuwsblad De Kennemer (31 januari 2007)
Nieuwsblad De Kennemer (24 januari 2007)
Fonos Charts (december 2006)
Fonos (december 2006)
Inlinemastering (december 2006)
Cor achter de dijken (8 februari 2006)
Bakkum op zijn kop (juli 2003)
Dagblad Kennemerland (oktober 1986)
|
|
Deze website is voor het laatst bijgewerkt op 07 december 2021
(22
januari 2000)
